Piyano

Makale

İlk yazlar söz biçimiydi

-incelikler için

babaların ellerine tutulmuş

kaçmaya hevesli çocuklar vardı

açıklıklarda

– kimi parklarda.

Ve elleri kucaklarında

başı bağlı kadınlar

– gezide

ziftî çayları ile

gözleri

tâ yukardan zincirliydiler.

*

Ağaçlar çoktu o vakit

söz dizimleri kurgulu

hesapçıldı

– iki ağız arasında.

Çim biçici yeşile iğreti

özensiz tırpanlarken önüne kattığı her şeyi.

Bir ağız olup

“Piyano” demişti

bazı çocuklar.

Onlar

hesapsız çoğalarak 

yeşile bürünüp gelmişlerdi.

*

Şu günlerdeyse

ergenler

şiire giremiyor,

sanal ağlara takılıp

kusursuz güdülmedelerken.

Şiiri yok saymadalar

veya şiir öğretilmedi

– bizim bildiğimiz onların bilmediği bir sebepten.

Şiirin modası geçmişmiş.

Boşuna, diyorlar

Oysa şiirsiz devrim olmazdı çocukken biz

– devrim kime niyet.

*

Baskı birinci sınıf.

Ağaçlar azalıyorken

hepimizi seyretmedeler.

Bazı kuşlar bizden geçiyor

– kanatlanarak bizden.

Kalan hava boğmada

hepimizi.

Soluksuzuz

*

Bir kadın

bir bakış

bir çekirdek

bir tutsaklık.

Dişler arasındayız

Adam erkekliğin gövdesini

dayamış ağaca

mutluyuz

– öylesine.

Mutluyduk ki hep, aldırmadan şeylere.

*

İlk yazlar parklarda bahçelerde

Oturmada.

Biz yokuz

gölgelendi tümden yaşantılar

incelikler kuytu yerlerde.

Olmadığı kadar zorluyor

o kapkara ayaz.

Berkin’in gölgesini

parklara vurmada.

Habersiziz.

Çocuklarsa büyüyor

ara yerlerde.

Kadınlar ağız ağıza kök salmada maviye.

Bazı çocuklar

kaçıyor

bağlamış ellerden

olması gereken yere

– nereye büyümeliyse oraya.

*

Çekirdekler çıtırdıyor

Bungun kişi

gölgesinden korkup küçülürken

kuş kanadı sakin,

bilgece,

maviden beriyi

seyrediyor.

“Koşun piyano burada” diyor içimizden bazı çocuklar.

Gelmedeyiz biz

yol yakın.

 

Dr. S. Sevtap DEMİRCİ

İstanbul Tabip Odası, Dr. Ali Özyurt Kültür-Sanat ve Edebiyat Kolu